မျပည့္တဲ့အုိး
Posted by ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ on Wednesday, April 22, 2009
ထမင္းကုိ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္မစားဖူးတာ အေတာ္ေလးၾကာေနခဲ့ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔
ေန႔ခင္း ၂ နာရီေလာက္မွာ ထမင္းဆာတာနဲ႔ ထမင္းခ်က္စားလုိက္တယ္။
နည္းနည္းပင္ပန္းသြားတာလား မသိဘူးဗ်ာ။ ထမင္းကုိ တစ္ပန္းကန္ကုန္ေအာင္
ဒီတစ္ခါပဲ စားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းပူကုိ မစားဖူးတာ ၾကာၿပီမုိ႔လုိ႔လား
မသိဘူး။ ထမင္းစားၿပီး လူႏႈန္းသြားတယ္။ ထမင္းစားတုန္း ေခၽြးေတြလည္း
အေတာ္ေလးထြက္တယ္။ ထမင္းရည္ကုိပဲ ေသာက္ခ်င္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။
ထမင္းစားတုန္း သူငယ္ခ်င္းက ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ဘ၀က ကၽြတ္ၿပီလား ဆိုေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကုိ ပံုမွန္မစားျဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီမွန္း မသိတာကုိ
သတိရမိတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ မဆီမဆုိင္ ဟာသတစ္ခုေလးကုိ သြားသတိရတယ္။ ဘယ္လုိမွ
မဆုိင္ပါဘူး။ ဖတ္ၿပီးမွ ဆုိင္လည္း မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာေနမယ္မွန္းသိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳေျပာထားတာ။ လံုး၀မဆုိင္ပါဘူး။ မဆုိင္ဘဲနဲ႔မ်ား လုိ႔
အျပစ္ေတာ့မတင္ပါနဲ႔ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္က မဆီမဆုိင္ဟာသလုိ႔ ေျပာထားတာ။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒီလုိပဲ မသက္ဆုိင္တာေတြန႔ဲပဲ ေနေနခဲ့ရတာ
ေမြးၿပီးစကတည္းကထင္ပါရဲ႕....
ပံုျပင္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး... ပံုျပင္သာ အသက္ရွိလုိ႔ အျပစ္မ်ားတင္တတ္မယ္ဆုိရင္ အျပစ္တင္ ခ်ည္ေသးရဲ႕ဗ်။ ပံုျပင္က ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳစာအုပ္ထဲက ဖတ္ဖူးတာပါ။ တစ္ခါက အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ကမာၻေပၚေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္သြားတာ ေဂါက္ကြင္း။ ေရာက္တဲ့ေနရာက စေလ့လာတယ္။ အလံုးတစ္လံုးကုိ လူေတြ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႐ုိက္ထုတ္ေနတယ္။ သဲထဲက်တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ႐ိုက္ထုတ္တယ္။ ျမက္ေတာထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ သစ္ေတာထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေတာ့ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သား ေတာ္ေတာ္ေလး အစဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ ဘယ္လုိ႐ုိက္ထုတ္မလဲဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတယ္။ အလုံးေလးက ကၽြင္းေသးေသးေလးထဲ က်သြားတာကုိး။ လူက ကၽြင္းထဲက အသီးေလးကုိ လက္နဲ႔ဆယ္ထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ဒီလူ ႐ႈံးသြားတယ္လုိ႔ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သား သိလုိက္တယ္။ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က အဲလုိပဲဗ်။ အမ္! ဆုိင္လည္း ဆုိင္ဘူး။ မလုပ္နဲ႔ေလ။ ဆုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တလြဲႀကီးေတြပါ။ ေဂါက္သီးေလးကုိ ကၽြင္းထဲကထုတ္ၿပီးထြက္သြားသူကုိ အ႐ႈံးလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရေသာ လူသားလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ေတာ့ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သိတဲ့လူမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈံးတယ္ဆုိတာ သိတယ္ဗ်။ အဲဒီ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားပဲထင္ပါရဲ႕။ အရက္၀ုိင္းေရာက္သြားေသးတယ္ေလ။ အရက္ေသာက္တာကုိၾကည့္တယ္။ ၀ီစကီနဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားတယ္။ ရမ္နဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားတယ္။ ဂ်င္နဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားကေျပာတယ္။ ဆုိဒါမဟာမေကာင္းဘူး။ ဘာနဲ႔ေရာေသာက္ေသာက္ မူးတယ္...တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလုိ အမူးေတာ့ခံရတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေကာင္ကုိ အထင္ႀကီးၾကသူမ်ား ဆင္ျခင္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။
လံုး၀ ေၾကျငာပါတယ္။ ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ဆုိတဲ့ေကာင္က လံုး၀မျပည့္တဲ့အုိးအစစ္ကေလးပါ။
ဘာမွ မရွိပဲနဲ႔ ရွိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာ။ ဘာမွ မတတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာပါ။
ပံုျပင္ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိဘူး... ပံုျပင္သာ အသက္ရွိလုိ႔ အျပစ္မ်ားတင္တတ္မယ္ဆုိရင္ အျပစ္တင္ ခ်ည္ေသးရဲ႕ဗ်။ ပံုျပင္က ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ညိဳစာအုပ္ထဲက ဖတ္ဖူးတာပါ။ တစ္ခါက အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားတစ္ေယာက္ဟာ ကမာၻေပၚေရာက္လာတယ္။ သူေရာက္သြားတာ ေဂါက္ကြင္း။ ေရာက္တဲ့ေနရာက စေလ့လာတယ္။ အလံုးတစ္လံုးကုိ လူေတြ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႐ုိက္ထုတ္ေနတယ္။ သဲထဲက်တယ္။ ခက္ခက္ခဲခဲ႐ိုက္ထုတ္တယ္။ ျမက္ေတာထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ သစ္ေတာထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ ေခ်ာင္းထဲက်တယ္။ ႐ုိက္ထုတ္တယ္။ တစ္ေနရာမွာ ေရာက္ေတာ့ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သား ေတာ္ေတာ္ေလး အစဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ ဘယ္လုိ႐ုိက္ထုတ္မလဲဆုိၿပီး စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတယ္။ အလုံးေလးက ကၽြင္းေသးေသးေလးထဲ က်သြားတာကုိး။ လူက ကၽြင္းထဲက အသီးေလးကုိ လက္နဲ႔ဆယ္ထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ဒီလူ ႐ႈံးသြားတယ္လုိ႔ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သား သိလုိက္တယ္။ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းလဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က အဲလုိပဲဗ်။ အမ္! ဆုိင္လည္း ဆုိင္ဘူး။ မလုပ္နဲ႔ေလ။ ဆုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တလြဲႀကီးေတြပါ။ ေဂါက္သီးေလးကုိ ကၽြင္းထဲကထုတ္ၿပီးထြက္သြားသူကုိ အ႐ႈံးလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရေသာ လူသားလုိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ေတာ့ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သိတဲ့လူမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႐ႈံးတယ္ဆုိတာ သိတယ္ဗ်။ အဲဒီ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားပဲထင္ပါရဲ႕။ အရက္၀ုိင္းေရာက္သြားေသးတယ္ေလ။ အရက္ေသာက္တာကုိၾကည့္တယ္။ ၀ီစကီနဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားတယ္။ ရမ္နဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားတယ္။ ဂ်င္နဲ႔ ဆုိဒါေရာေသာက္တယ္။ မူးသြားျပန္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အဂၤါၿဂႋဳဟ္သားကေျပာတယ္။ ဆုိဒါမဟာမေကာင္းဘူး။ ဘာနဲ႔ေရာေသာက္ေသာက္ မူးတယ္...တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလုိ အမူးေတာ့ခံရတယ္။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေကာင္ကုိ အထင္ႀကီးၾကသူမ်ား ဆင္ျခင္ႏုိင္ဖုိ႔ပါ။
လံုး၀ ေၾကျငာပါတယ္။ ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ဆုိတဲ့ေကာင္က လံုး၀မျပည့္တဲ့အုိးအစစ္ကေလးပါ။
ဘာမွ မရွိပဲနဲ႔ ရွိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာ။ ဘာမွ မတတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာပါ။