၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလႈိင္လ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ ခ်စ္ႏုိင္(စိတ္ပညာ)ရ႕ဲ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူေရးထားတဲ့ စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ နည္းနည္းေလး ကူးခ်လုိက္ပါတယ္
“ အမေလး၊ လွလုိက္တဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ၊ ဂ်ပန္ခ်ယ္ရီကုိ ကၽြန္မက အဲဒီအခ်ိန္မွ ျမင္ဖူးတာေလ။ ပြင့္ေနလုိက္ၾကတာ။ အရြက္ကုိ မရွိဘူး။ အပင္တုိင္း အပင္တုိင္း ပန္းႏုေရာင္ေတြကုိ ထလုိ႔။ အိမ္ေရာက္ရင္ စားပြဲေပၚအလွတင္ဖုိ႔ မွီရာ အခက္ေလး တစ္ခက္ကုိ လွမ္းခ်ိဳးလုိက္တယ္။ ဂ်ပန္ေတြက ကၽြန္မကုိ ၾကည့္တာေပ့ါ။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မအလွနဲ႔ ခ်ယ္ရီအလွၿပိဳင္ေနတာ ထင္ၿပီး ဂုဏ္ယူလုိ႔ကုိ မဆံုးဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို လက္ခံထားေပးတဲ့ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္ေနၾကတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြအားလံုးက ကၽြန္မကိုလည္းျမင္ေရာ အမဂၤလာတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္လုိက္ရသလုိ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ကုန္ေရာ။ ကၽြန္မ သိလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ စည္းကမ္း တစ္ခုခုကုိ ခ်ိဳးေဖာက္လုိက္မိၿပီဆုိတာ. . .
ဂ်ပန္ေတြက လမ္းေဘးက ပန္းခူးတာကို တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္သူ ျပည္သူကုိ ေစာ္ကားသူလုိ႔ ျမင္တယ္ေလ
ေနာက္သတင္းတစ္ပုဒ္က
စကၤာပူအေျခစုိက္ Institute of Technical Education တက္ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ အေဆာင္ရ႕ဲ စတုတၻထပ္ကေန ၀က္အူလွည့္အက်ိဳးေလးတစ္ခုက ပစ္ခ်လုိက္မိတဲ့ အမႈေၾကာင့္ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၅၀၀ ႏွင့္ ေက်ာင္းဆက္လက္တက္ခြင့္ ေျခာက္လ ပိတ္ပင္ျခင္းခံလုိက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ႀကိဳက္တဲ့ ေနရာကုိ ၾကည့္ ႀကဳိက္တဲ့လူကုိၾကည့္လုိက္ပါ။ ပန္းခူတာ။ ၀က္အူလွည့္မဟုတ္ပါဘူး။ အမႈိက္ေတာင္း တစ္ေတာင္းလံုး ဘယ္သူမွ မျမင္ေလာက္ရင္ လမ္းလယ္ေခါင္မွာပံုလုိက္တာေတြကုိ ျမင္ၾကရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ ျပင္သင့္ပါၿပီ။ ႏုိင္ငံေတာ္ကလည္း ၾကတ္ၾကတ္မတ္မတ္လုပ္သင့္ၿပီ။